W Turcji odnaleziono grób sułtana Kilidż Arslana I, który zasłynął z aktywnej walki z pierwszą falą krzyżowców podczas Pierwszej Krucjaty w latach 1096 i 1097.
Do odkrycia doszło w miejscowości Silva, w prowincji Diyarbakır, we wschodniej części kraju, na podstawie badań zainicjowanych przez archeologów z Uniwersytetu w Dicle. Po dziewięciu dniach wykopalisk archeolodzy odkryli grobowiec sułtana oraz jego córki Saide Hatun.
Kilidż Arslan I był najpotężniejszym władcą Seldżuckiego Sułtanatu Rumu. Urodzony w roku 1079, już jako nastolatek dowodził łucznikami w wojnach przeciwko Bizancjum. W roku 1096 z Europy ruszyła tak zwana Krucjata Ludowa – spontaniczny pochód, pod wodzą mnicha “Piotra Pustelnika” oraz rycerza “Waltera bez Mienia”, pospólstwa, mieszczan i drobnej szlachty oraz części rycerstwa, który był odpowiedzią na krucjatowy apel papieża Urbana II w Clermont rok wcześniej. Uczestnicy marszu, głównie mieszkańcy Francji i Niemiec, nie chcieli czekać na dołączenie do oficjalnej krucjaty, organizowanej przez możnowładców i rycerstwo europejskie, wierząc, że to własnie im przypadnie honor “uwolnienia” Jerozolimy z rąk muzułmanów. Źle zorganizowana i pozbawiona profesjonalnego wsparcia wyprawa, napotkała na szereg bardzo poważnych trudności, jeszcze zanim krzyżowcy dotarli do Konstantynopola. W trakcie swojego marszu przez południową Europę dopuszczali się krwawych pogromów żydowskich oraz ataków na społeczności, które nie wspierały ich działań lub odmawiały pomocy w aprowizacji. Doszło między innymi do spalenia Belgradu oraz regularnej bitwy z wojskami króla Węgier w której około 10 tysięcy (z liczącego kilkadziesiąt tysięcy pochodu) krzyżowców straciło życie. Gdy pochód dotarł do Konstantynopola, Bizantyjczycy szybko pozbyli się niepożądanych gości, przeprawiając ich na drugą stronę cieśniny Bosfor. W wyniku wewnętrznych sporów, krżyżowcy podjęli walkę z o wiele lepiej uzbrojonymi i wyszkolonymi Turkami Seldżuckimi. 21 października 1096 roku, 20 tysięcy krzyżowców wyruszyło w kierunku Nicei, stolicy sułtanatu, pozostawiając w ufortyfikowanym obozie, kobiety, dzieci, starców, rannych i chorych. Zaledwie kilka kilometrów od obozu, poruszające się w bezładzie i hałaśliwe siły krzyżowców, wpadły w zasadzkę, która zakończyła się pełną kleską chrześcijańskich żołnierzy i masakrą niemal wszystkich pozostawionych w obozie. Dopiero po przybyciu głównych sił oficjalnej krucjaty, niemal rok później, do której dołączyły niedobitki krzyżowców Piotra Pustelnika, udało się pokonać siły Kilidż Arslana w Bitwie pod Doryleum 1 lipca 1097 roku. Wycofujący się sułtan prowadził z krzyżowcami zawziętą wojnę podjazdową, co jednak nie przeszkodziło w zajęciu przez Europejczyków Jerozolimy w lipcu 1099 roku. Podczas krucjaty w roku 1101 Kilidż Arslan I dwukrotnie pokonał siły krzyżowców, co stanowiło ważny sygnał dla społeczności muzułmańskiej, pokazujący, że Europejczycy nie są niezwyciężeni. W roku 1107 sułtan Kilidż Arslan poległ podczas walki z seldżuckimi konkurentami w Syrii.
Zdjęcia: Daily Sabbah, wiki, BBC, aa.com
