Skarb złotych celtyckich monet skradziono podczas zuchwałej kradzieży w muzeum w Manching, Bawaria, Niemcy.
W dobrze zaplanowanym nocnym napadzie – złodzieje sabotowali budynek firmy telekomunikacyjnej w Manching, odcinając od internetu i połączeń telefonicznych nie tylko muzeum, ale także dużą część miasta – skradziono z muzealnej gabloty 483 monety o wadze ok. 4 kilogramów. Złote numizmaty pochodzą z I wieku p.n.e. i są największym skarbem celtyckich złotych monet znalezionym w XX wieku w Niemczech. Skarb został odkryty w roku 1999 podczas wykopalisk archeologicznych celtyckiej osady w pobliżu Manching. Ponieważ skala przestępstwa jest bardzo duża i złodzieje mogą mieć problemy ze sprzedażą skarbu, policja uważa, że istnieje duże zagrożenie iż złodzieje zdecydują się na przetopienie bezcennych zabytków. Oppidum Manching uważa się za wyjątkową osadę celtycką i jest ona badana do dziś. Bawarski Urząd Ochrony Zabytków zalicza tę osadę do najważniejszych zabytków archeologicznych na północ od Alp. Znaczenie Manching jest również znane przestępcom – na początku maja nielegalni poszukiwacze wykopali około 140 dołów w miejscu prowadzonych badań archeologicznych. Nie wiadomo jeszcze, czy złodzieje zdołali odkryć jakieś celtyckie artefakty. „Utrata celtyckiego skarbu to katastrofa, złote monety są niezastąpionym dowodem naszej historii” – powiedział minister sztuki Bawarii Markus Blume (CSU). Szkody kulturowe są ogromne. „Ktokolwiek dopuścił się tego czynu zadał cios naszej historii”.
Muzeum Kelten-Römer w Manching w Górnej Bawarii, położone około dziesięciu kilometrów na południowy wschód od Ingolstadt, w którym pokazywane są artefakty odnalezione z czasów rzymskich i celtyckich, jest filią Muzeum Archeologicznego w Monachium i zostało otwarte w 2006 roku.
Oppidum Manching było dużą celtycką protomiejską lub przypominającą miasto osadą we współczesnym Manching, niedaleko Ingolstadt, w Bawarii. Osada została założona w III wieku p.n.e. i istniała do ok. 50-30 pne. Największy zasięg osiągnęła w późnym okresie La Tène (koniec II wieku p.n.e.), kiedy miała powierzchnię 380 hektarów. W tym czasie w jej murach o długości 7,2 km mieszkało od 5000 do 10 000 osób. Starożytna nazwa tego miejsca jest nieznana, ale zakłada się, że było to centralne miejsce celtyckiego plemienia Vindelici. Wały o długości 8 km w pobliżu Manching znane były od średniowiecza jako „Der Pfahl”. W 1888 r. emerytowany badacz rzymskich dróg, kapitan Hugo Arnold, podejrzewał, że wały należały do celtyckiego oppidum. Pierwsze wykopaliska archeologiczne odbyły się w 1892 roku z inicjatywy założyciela Państwowego Zbioru Prehistorii, Johannesa Ranke. W latach 1936-1938 duża część celtyckiego miasta została zniszczona przez budowę lotniska wojskowego. Kiedy w 1955 roku lotnisko miało być remontowane w ramach przystąpienia do NATO, Bawarski Państwowy Urząd Ochrony Zabytków przeprowadził po raz pierwszy szeroko zakrojone wykopaliska. Na terenie oppidum odkryto tysiące niezwykle cennych i unikalnych zabytków, pokazujących codzienne życie Celtów.
Źródła: The Guardian, BR DE, Museum Manching DE, wiki.
