Na wysokości ponad 3 tysięcy metrów odkryto w Turcji nieznaną fortyfikację, datowaną na okres urartyjski, od XIII do VI wieku p.n.e.
Do niezwykłego odkrycia doszło podczas poszukiwań prowadzonych przez badaczy z Uniwersytetu Yüzüncü Yıl (YYÜ) w Van, gdzie powstał interdyscyplinarny zespół powierzchniowych badań archeologicznych. Archeolodzy, antropolodzy oraz historycy sztuki przeczesują trudno dostępne tereny dystryktu Van położonego we wschodniej Turcji. Naukowcy odkryli ruiny starożytnej twierdzy na wysokości 3300 metrów, po trwającej ponad cztery godziny wspinaczce prowadzonej przez doświadczonego alpinistę. Do twierdzy prowadziła ledwo już widoczna kamienna droga o szerokości 3 metrów i długości około kilometra. Na szczycie odkryto pozostałości wykutej w skale cysterny na wodę o średnicy 7 metrów. Sama forteca liczyła 70 metrów długości i 30 metrów szerokości. Wstępne badania wskazują na to, że oryginalną twierdzę wybudowali Urartianie, ale fortyfikacja była wykorzystywana przez różne cywilizacje, aż do średniowiecza. Wyjątkowa lokalizacja – zamek położony jest na samym szczycie wzgórza, czyniąc miejsce niezwykle trudno dostępnym, sprawiało, że według badaczy był on początkowo zamieszkany przez urartańskie elity i był zapewne centrum administracyjnym regionu. Naukowcy podkreślają, że podczas trwających już 30 lat badań nie zetknęli się jeszcze z fortyfikacją leżącą na tej wysokości.
Urartu, Ararat, Biajnili, Królestwo Wan – starożytne państwo na Bliskim Wschodzie, na Wyżynie Armeńskiej (współcześnie terytorium byłego Urartu znajduje się w granicach Armenii, Turcji i Iranu). Najwcześniejsze wzmianki o Urartu jako związku plemion pochodzą z XIII wieku p.n.e. Jako samodzielne państwo wymienione zostało w źródłach pisanych z VIII wieku p.n.e. Upadek królestwa nastąpił w VI wieku p.n.e., przedtem Urartu zajmowało silną pozycję wśród państw Bliskiego Wschodu.
Urartu odkryto na początku XIX wieku. Naukowcy zwrócili uwagę na relację średniowiecznego historyka ormiańskiego Mojżesza Choreńskiego o patronacie królowej asyryjskiej Semiramidy nad budową miasta na brzegu jeziora Wan. W 1827 roku Francuskie Towarzystwo Azjatyckie wysłało w okolice jeziora ekspedycję badawczą pod kierunkiem Friedricha Edwarda Schulza (dwa lata po rozpoczęciu prac naukowiec został zabity przez Kurdów). Materiały jego badań dopiero w 1840 roku dotarły do Francji, gdzie zostały opublikowane. Schulz skopiował napisy klinowe i był pierwszym, który opisał ruiny na Skale Wan w Tuszpie jako rezydencję władców samodzielnego państwa, tym samym obalając pogląd, że ruiny i napisy należą do kultury asyryjskiej.
Źródło: Anadolu Agency, Google Maps, wiki.
