Archeolodzy przeprowadzający badania ratunkowe poprzedzające przebudowę stacji metra, odkryli cmentarzysko z czasów gallo-rzymskiej Lutecji.
Zanim rozpoczęto prace nad nowym wyjściem dla użytkowników stacji metra „Port Royal”, leżącej pomiędzy paryską Sorboną a dzielnicą Montparnasse, miasto zleciło przeprowadzenie prewencyjnych wykopalisk archeologicznych. Archeolodzy nie byli zaskoczeni odkryciem nekropolii – wiadomości o cmentarzysku pochodzą z obserwacji poczynionych w XIX wieku, podczas wielkich prac przebudowy stolicy. Badania odkrytych wówczas znalezisk archeologicznych wskazują na regularne użytkowanie nekropolii od początku I do III wieku n.e., i zakończenie użytkowania w IV wieku. Obecne wykopaliska ujawniły 50 grobów, datowanych na II wiek n.e. Ich gęstość jest dość duża i zaobserwowano wiele grobów wtórnych. Nie wykryto żadnego przypadku kremacji, chociaż w tym okresie starożytności, oba zwyczaje mogły współistnieć. Zmarłych grzebano w zbitych gwoździami trumnach, których ślady desek są czasami jeszcze widoczne. Osoby pochowane to w większośći dorośli mężczyźni i kobiety. Nieco mniej niż połowie pochówków towarzyszą różnego rodzaju artefakty. Często są to naczynia ceramiczne lub szklane. W niektórych grobach znajdowano monetę umieszczaną w ustach zmarłego lub w jego trumnie. Ta praktyka, powszechna w starożytności, jest prawdopodobnie reprezentacją zwyczaju płacenia “obola” dla Charona, przewoźnika dusz. Odkryto też kilka śladów butów, z których pozostały liczne małe gwoździe przybijane do podeszwy. Znaleziono też kilka przedmiotów związanych z odzieżą – fibule, biżuteria, szpilki, klamerki etc. Zwraca uwagę dość unikalny i nietypowy dół, w którym znaleziono szkielet całej świni, najprawdopodobniej ofiary towarzyszącej ceremonii pogrzebowej.
Lutecja łac. Lutetia Parisorum – w starożytnej Galii osada na wyspie (obecna Île de la Cité) na środkowej Sekwanie, stanowiąca główny ośrodek celtyckiego plemienia Paryzjów. Po opanowaniu Galii przez Rzymian (52 p.n.e.) rozbudowana jako miasto, obecnie Paryż.
Źródło: INRAP, wiki, Google maps.
