Podczas badań archeologicznych prowadzonych na terenie wczesnośredniowiecznego klasztoru w Lindisfarne, odkryto kamień z tajemniczą inskrypcją.
Choć podczas prowadzonych od kilku lat na tak zwanej “Świętej Wyspie Lindisfarne” wykopalisk odkryto wiele fascynujących zabytków, ten zwrócił szczególną uwagę archeologów. Badacze nie wiedzą jeszcze jak zaklasyfikować to znalezisko i zachęcają do prób interpretacji. Wykopaliska na Lindisfarne prowadzone są przez Doktora Davida Pettsa z Uniwersytetu w Durham, jednego z czołowych brytyjskich specjalistów w archeologii średniowiecznej Anglii. Zespół zawodowych badaczy uzupełniają wolontariusze.
“Klasztor Lindisfarne (ang. Lindisfarne Priory) – średniowieczny klasztor benedyktynów na wyspie Lindisfarne.
W 635 roku król Nortumbrii Oswald zwrócił się z prośbą do klasztoru na wyspie Iona o przysłanie misjonarzy, którzy pomogliby mu ewangelizować świeżo zjednoczoną Bernicję i Deirę. Pierwsza misja zakończyła się niepowodzeniem. W kolejnym roku przybył do Nortumbrii charyzmatyczny mnich Aidan. Oswald przekazał mu niewielką wysepkę Lindisfarne, położoną w pobliżu swojej siedziby Bamburgh. Na wyspie tej Aidan założył klasztor, który przez wiele dziesięcioleci odgrywał wielką rolę jako ośrodek misyjny i kościelny w Nortumbrii. Stąd również wysyłane były misje ewangelizacyjne na teren królestwa Mercji. Początkowo był to zakon propagujący liturgię iroszkocką, ale po synodzie w opactwie Whitby przyjął zasady łacińskie.
Najsłynniejszym mnichem z klasztoru Lindisfarne był św. Kutbert, patron Nortumbrii i pierwszy biskup Lindisfarne.
Na początku VIII wieku w klasztorze Lindisfarne powstał znany iluminowany manuskrypt, znany jako Ewangeliarz z Lindisfarne. Jest to rękopis czterech ewangelii, sporządzony prawdopodobnie przez Eadfrita, mnicha z Lindisfarne i późniejszego biskupa. W X wieku mnich Aldred dodał do łacińskiego tekstu tłumaczenie na język staroangielski, a pustelnik Billfrith ozdobił całość drobnymi elementami metalowymi. Oryginał przechowywany jest w zbiorach British Library, a kopia wystawiona jest dla zwiedzających w katedrze w Durham.
W roku 793 klasztor został zaatakowany przez wikingów i splądrowany. Ten bezprecedensowy akt agresji traktowany jest jako początek epoki wikingów w Brytanii. Ciągłe najazdy Normanów zmusiły mnichów do opuszczenia klasztoru w 875 roku. Ekshumowano również szczątki św. Kutberta i przeniesiono je do Durham. Została tam również w roku 1000 przeniesiona siedziba biskupstwa.
Klasztor został reaktywowany według reguły benedyktyńskiej w 1093 roku za rządów dynastii normandzkiej. Funkcjonował do 1536 roku, kiedy to Henryk VIII rozpoczynając reformę kościoła zlikwidował wszelkie zgromadzenia zakonne.
Dziś z klasztoru pozostały jedynie ruiny, które są jednak zachowane w dobrym stanie i dają wyobrażenie o tym, jak kompleks wyglądał w czasie swej świetności.”
Źródło: Dig Ventures, wiki.
