Setki zabytków, w tym wiele sztuk broni, odkryli archeolodzy w miejscu gdzie starły się dwie potężne rzymskie armie.
Do odkrycia doszło na położonym w Lyonie, w środkowo-wschodniej części Francji, stanowisku znanym jako Clos de la Visitation. Jak podaje dziennik Le Figaro, po pięciu latach badań rzymskiego stanowiska, odkryto 350 sztuk uzbrojenia wojskowego używanego podczas Bitwy pod Lugdunum (Lyon) 19 lutego 197 r., która jest uważana za jedną z największych bitew podczas których starły się dwie armie rzymskie. Do bitwy doszło w czasie wojny domowej w Imperium Rzymskim, prowadzonej pomiędzy Septymiuszem Sewerem a Klodiuszem Albinem. Wśród znalezisk są groty, ostrza, różnego rodzaju fragmenty sprzętu wojskowego, ale też monety i nawet czaszki wskazujące na dekapitację. Odkrycie nastąpiło podczas piątego sezonu badań wykopaliskowych, w których biorą udział archeolodzy i studenci archeologii. Stanowisko rozciąga się na terenie pozostałości rzymskiego kompleksu wojskowego, w tym baraków koszarowych oraz arsenału. Kompleks został wybudowany na rozkaz cesarza Tyberiusza i miał wzmocnić Lugdunum, kolonię rzymską założoną w roku 43 p.n.e., na miejscu osady celtyckiej/galijskiej. Ta koncentracja broni z I i II wieku n.e., stanowi wyjątkowe i bardzo rzadkie odkrycie w Europie. Pod pozostałościami po arsenale, odkryto również pozostałości z okresu galijskiego, które mogą odpowiadać systemowi obronnemu (murus gallicus) wprowadzonemu w czasach Wojen Galijskich (58 do 51-50 p.n.e.). Obecność tego wału świadczy również o trwałości militarnego przeznaczenia tej części Lugdunum.
Bitwa –
W roku 195 doszło do wojny pomiędzy Septymiuszem Sewerem a Klodiuszem Albinem. W styczniu 196 Albin na czele 3 legionów z Brytanii przeprawił się do Galii, zakładając obóz w mieście Lugdunum (obecnie Lyon). Wkrótce na stronę Albina przeszły wojska z Hiszpanii oraz Zajordanii. Armia Sewera tymczasem podążyła na zachód w kierunku Viminacium. Latem 196 siły te dotarły na tereny Galii. Do starcia obu armii doszło następnego roku w okolicy miasta Lugdunum.
Wojska Albina liczyły 60 000 ludzi, przeciwnik dysponował liczniejszym wojskiem w liczbie 70 000–90 000 żołnierzy. Bitwa była zacięta i początkowo żadna ze stron nie odnosiła sukcesu. W centrum przewagę uzyskali żołnierze Albina, którzy zepchnęli przeciwnika, zmuszając nawet do ucieczki konno samego Sewera. Ten uciekając przed pogonią spadł z konia, nie został jednak rozpoznany. Gdy wydawało się już, że zwycięstwo przypadnie legionistom Albina, pojawiły się posiłki Sewera dowodzone przez Letusa, które uderzyły z flanki. Wzmocnione nieoczekiwanie świeżymi siłami oddziały Sewera w centrum, ponownie zaatakowały zmuszając wojsko Albina do ucieczki. Wkrótce pościg za uciekającym wrogiem przekształcił się w prawdziwą rzeź. Ludzie Sewera wtargnęli do miasta, które ograbiono i spalono. Pojmanemu Albinusowi odcięto głowę, po czym zaniesiono ją Sewerowi. Według innej wersji Albin popełnił samobójstwo. Jego ciało rzucono psom na pożarcie, a głowę odesłano do Rzymu. Zwolenników Albina skazano na śmierć, konfiskując ich majątki. W czerwcu 197 Sewer wkroczył triumfalnie do Rzymu, a jego dynastia panowała w państwie przez najbliższe 38 lat.
Źródło: Le Figaro, Newsweek, Lugdunum – MUSÉE ET THÉÂTRES ROMAINS, Séan Ó’Brógáín, via historyten, B. Basse, Journals open edition org, wiki.
