Trwają poszukiwania statku, który w roku 1850 zatonął u wybrzeży Anglii z ok. 250 pasażerami, głównie uchodźcami z Irlandiii.
RMS “Royal Adelaide” to pasażerski, bocznokołowy parowiec o długości blisko 60 metrów, zbudowany w roku 1838, obsługujący trasę pomiędzy Wielką Brytanią a Irlandią. 27 marca 1850 roku statek wypłynął z Cork mając na pokładzie duży ładunek oraz okokoło 200 pasażerów, głównie rodziny uciekające przed olbrzymim kryzysem żywnościowym dziesiątkującym w tym czasie Irlandię, znanym jako “Wielki Głód” (The Great Famine). Następnego dnia, w drodze do Londynu, statek zatrzymał się w Plymouth, gdzie na pokład dołączyło jeszcze conajmniej kilkunastu pasażerów. 30 marca 1850, około godziny 23.00, podczas bardzo złej pogody, statek zatonął na mieliźnie w pobliżu Margate. Nikt nie ocalał z katastrofy. Lokalizacja wraku był znana bezpośrednio po zatonięciu, ale od tego czasu została zapomniana. W roku 2019, archeolodzy z “Wessex Archaeology”, podjęli próbę odnalezienia wraku. Początkowe pozytywne rezultaty okazały się być fałszywym tropem. Najnowsze badania, prowadzone przez płetwonurków pracujących pod wodą przy bardzo słabej widoczności, przy wsparciu sonarów i magnetometrów, pozwoliły na uzyskanie kilku obiecujących wskazań, które będą wkrótce weryfikowane.
“Wielki głód (ang. Great Hunger, Great Famine, irl. An Gorta Mór, An Drochshaol) – klęska głodu, która dotknęła Irlandię w latach 1845−1849. Głód został spowodowany przez pierwotniaka grzybopodobnego – Phytophthora infestans, który gwałtownie rozprzestrzeniał się w Europie w połowie XIX wieku i spowodował masowe straty w uprawach ziemniaków. Populacja Irlandii zmniejszyła się wówczas o 20%, doszło również do wielkiej fali emigracji – Irlandię opuściły 2 miliony ludzi.” Krzys i wysoką śmiertelność spotęgował brak interwencji rządu Wielkiej Brytanii, której Irlandia była wtedy częścią.
Zdjęcia: Wessex Archaeology, wiki.
