Do niezwykłego dkrycia doszło w Hiszpanii – podczas renowacji restauracji w Sewilli odkryto islamską łaźnię z XII wieku.
Gdy właściciele funkcjonującej od roku 1923 w pobliżu sewilskiej katedry restauracji rozpoczęli remont, nie spodziewali się, że odsłonią prawdziwy cud architektury arabskiej. Łaźnia, czyli tradycyjny “hamam”, jest wyjątkowo piękna i bogata w różnorodne geometryczne detale architektoniczne, w tym świetliki w kształcie ośmioramiennych gwiazd. Choć miejska legenda opowiadała o tym, że popularny bar tapas w centrum Sewilli mógł stać na miejscu dawnego hamamu, to zarówno konsumenci jak i historycy zakładali, że charakterystyczne wnętrze jest efektem tak zwanego “neomudéjar”, mody na akcenty orientalne w architekturze hiszpańskiej, popularnej w latach 20 XX wieku. Jednak gdy zaczęto zrywać tynk pod sufitem okazało się, że miejsce jest wyjątkowym zabytkiem architektonicznym sprzed 900 lat, gdy większością terytorium obecnej Hiszpanii, Portugalii oraz północnej Afryki rządził Kalifat Almohadów. Archeolodzy są zdumieni świetnym stanem zachowania i jakością dekoracji, które już uznano za najlepiej zachowane spośród hamamów odkrytych do tej pory na Półwyspie Iberyjskim. Właściciele restauracji cieszą się na myśl, że i tak popularny lokal teraz przyciągnie również rzesze miłośników historii i architektury.
Almohadzi (arab. الموحدون al-Muwaḥḥidūn, dosłownie „monoteiści” lub „unitarianie”) – dynastia marokańska, pochodzenia berberyjskiego, panująca w Maghrebie i Andaluzji w XII i XIII wieku. Początkowo Almohadami nazywano jedynie zwolenników ścisłego rozumienia doktryny jedności Boga, szerzonej przez Muhammada ibn Tumarta – reformatora religijnego z XII wieku. Później nazwa ta przylgnęła do dynastii Muminidów, która objęła rządy w nowo powstałym państwie Almohadów. Pierwszym władcą dynastii (emirem i kalifem) był Abd al-Mumin ibn Ali, który od 1148 kontrolował całe Maroko.
Zdjęcia: El Pais, wiki.
